1. Thuja occidentalis 'Syrena'
odmiana wolnorosnąca, ładny kulisty pokrój, słomkowa barwa. Nic więcej nie wiem na temat tej odmiany.
Roślina kupiona w szkółce P. Olszanowskich.
2. Thuja occidentalis 'Karolinka'
Odmiana ta została wyselekcjonowana spośród siewek uzyskanych w 1993 roku z nasion żywotnika zachodniego (Thuja occidentalis) 'Aurescens'. Pokrój ma nieregularny, szeroko stożkowy lub kępkowaty. Barwa młodych przyrostów jest złocistożółta z kremowymi końcami pędów (zimą zaróżowionymi), później żółta lecz trwała. Gałązki wewnątrz korony są bladozielone, z kremowymi poprzecznymi paskami. Łuski na pędach są nieco mniejsze niż u gatunku, ale dla niego typowe. Krzew może wytwarzać nieliczne szyszki. Jego wzrost jest bardzo wolny. Nieistniejąca już roślina mateczna (zamarła na skutek uszkodzenia mechanicznego w 2006 r.) w wieku 13 lat miała wysokość ok. 50 cm i szerokość 60 cm. najstarsze 10-letnie okazy potomne osiągnęły wysokość 30-40 cm i podobną średnicę. Krzewy wykazują wysoką odporność na suszę i są całkowicie mrozoodporne w warunkach klimatycznych południowo-zachodniej Polski.
Odkrywca (selekcjoner) - Mgr inż. Mariusz Olszanowski
Żywotnik zachodni (Thuja occidentalis) 'Karolinka' został opisany po raz pierwszy w pracy magisterskiej autora (Rozmnażanie wegetatywne i wzrost nowych odmian żywotnika zachodniego (Thuja occidentalis)) wykonanej pod kierunkiem dr hab. Piotra Murasa na Akademii Rolniczej (obecnie Uniwersytet Rolniczy) w Krakowie. Po raz drugi opis ukazał się w numerze 6/2009 dwumiesięcznika branżowego ,,Szkółkarstwo’
Zdjęcie jest wł. P. Olszanowskiego
Roślina kupiona w szkółce P. Olszanowskich. 3. Thuja x plicatoides 'Husaria'
Odmiana P. Olszanowskiewgo. Nic więcej nie wiem na temat tej odmiany.
Zdjęcie Ewa Huet. Zrobione w Wojsławicach w 2016 roku na wystawie Polskie odmiany drzew i krzewów.
Roślina kupiona w szkółce P. Olszanowskich.
Odmiana o pokroju kolumnowym, zwartym i sztywnym. Jest stosunkowo wąska, docelowo jednak szersza niż odm. 'Wojtek'. Krzewy rosną silnie, ale są mocno zagęszczone przez krótkie pędy wyrastające na przewodnikach. Barwa ciemnozielona. Igły bardzo długie - najdłuższe wśród odmian kolumnowych - do 40 mm i dość szerokie - 3 mm. Płeć męska.
Wysokość 5 m, średnica na 3 m - 1m (góra krzewu nieznacznie szersza) po 35 latach.
Odmiana wyselekcjonowana w PAN Ogrodzie Botanicznym CZRB w Warszawie - Powsinie z populacji siewek cisa pośredniego 'Hicksii' około roku 1966. Opisana przez hodowcę - Pana mgr Andrzeja Marczewskiego - pierwszy raz w 1991 r. ("Prace Ogrodu Botanicznego PAN"), drugi raz w 2002 r. w czasopiśmie branżowym "Szkółkarstwo" nr 2
Roślina kupiona w szkółce P. Olszanowskich.
5. Taxus x media 'Profesor Kobendza'
Odmiana o wyprostowanym, gęstym, szerokokolumnowym pokroju. Młode krzewy początkowo rosną bardzo wąsko, poszerzają się stopniowo z upływem lat. Wzrost jest bardzo silny - do 50 cm rocznie, co czyni tę odmianę jedną z najszybciej rosnących wśród cisów. Igły średniej długości - 20-25 mm (maks. 35 mm) i 2,5 mm szerokości. Barwa ciemnozielona, podobna do cisa pośredniego 'Hicksii'. Płeć męska.
Wysokość 5,2 m, średnica na 2,5 m - 1,6 m po 29 latach.
Odmiana wyselekcjonowana w PAN Ogrodzie Botanicznym CZRB w Warszawie - Powsinie z populacji siewek cisa pośredniego (T. x media) w 1978 r. Opisana przez hodowcę-Pana mgr Andrzeja Marczewskiego w 2003 r. w czasopiśmie "Szkółkarstwo" nr 3.
Roślina kupiona w szkółce P. Olszanowskich.
6. Betula 'Hoseri'
 |
| Polska odmiana historyczna. |
➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽
Odmiana pochodzenia mieszańcowego uzyskana przez Antoniego Wróblewskiego w 1929 r. w Ogrodach Kórnickich. Brzoza Hosera została wyselekcjonowana z populacji siewek północnoamerykańskiego gatunku Betula x coerulea, jednakże w jej powstaniu najprawdopodobniej brał udział jeszcze inny gatunek – brzoza żółta (Betula alleghaniensis – dawniej B. lutea). Świadczą o tym niektóre cechy - ciemna barwa kory i kształt liści, które sugerują właśnie większe podobieństwo do brzozy żółtej. Betula x coerulea, nie posiadająca oficjalnej polskiej nazwy, a w krajach anglojęzycznych określana jako Blue Birch (brzoza niebieska), ma korę nie ciemną, a białą, niekiedy zaróżowioną. Brzoza Hosera została wprowadzona do sprzedaży w macierzystych szkółkach w 1935 r. i oferowana była w Kórniku do 1939 r. Po wojnie nie zaginęła jak inne polskie przedwojenne odmiany, formalnie istniała w kolekcjach, jednak wypadła ze szkółkarskiej produkcji, z rzadka też była wspominana w publikacjach dendrologicznych. Lepsze czasy nadeszły dopiero w latach 90 – tych XX w., gdyż zaczęła się pojawiać w ofertach szkółek. Obecnie jednak znów mamy do czynienia z niewiadomych przyczyn ze spadkiem zainteresowania tą brzozą.
Antoni Wróblewski swoją odmianę nazwał na cześć Piotra Ferdynanda Hosera II (1857 - 1939) - jednego z najwybitniejszych szkółkarzy – ogrodników przedwojennej Polski. Młody inżynier Piotr II początkowo kierował działem szkółkarskim w rodzinnej firmie Bracia Hoser, mieszczącej się w Warszawie. W 1896 r. założył w Żbikowie koło Pruszkowa na powierzchni 57 ha własne gospodarstwo szkółkarskie. Szkółki Żbikowskie ówcześnie były najnowocześniejszym tego typu zakładem na ziemiach polskich, co jednak najważniejsze – funkcjonują do dnia dzisiejszego, pozostając w rękach rodziny Hoserów. Piotr Hoser oprócz dokonań w typowej działalności produkcyjnej miał spory dorobek naukowy – był inicjatorem powstania oraz wieloletnim wykładowcą Wydziału Ogrodniczego SGGW. Za swe zasługi na uczelni otrzymał tytuł doktora honoris causa. Kształcił też praktykantów w swoich szkółkach, jednym z nich, w latach 1900 - 1903 był właśnie Antoni Wróblewski. Wróblewski utrzymywał przyjacielskie stosunki ze swym nauczycielem praktycznie przez całe życie, często konsultując własne naukowe prace.
Brzoza Hosera jest drzewem osiągającym kilkanaście metrów wysokości, a więc jak na brzozę raczej niewiele, choć w młodości rośnie bardzo silnie. Korona ma kształt stożkowy i jest gęsta, w starszym wieku górna część może się zaokrąglać, a całość zmieniać kształt na jajowaty. Najbardziej charakterystycznymi cechami tej odmiany są liście i kora. Liście o kształcie wąskojajowatym osiągają długość do 14-15 cm i należą do największych wśród wszystkich taksonów brzóz (porównywalne wielkościowo są u brzozy Maksymowicza). Ich barwa jest zielona, jesienią przybiera przyjemny żółty kolor. Kora barwy brunatno-wiśniowej w młodości upstrzona jest jaśniejszymi cętkami (kremowymi lub szaro-żółtymi), w starszym wieku plamki zanikają, a powstają złuszczenia. Całość sprawia oryginalne, dość egzotyczne wrażenie, można by rzec: brzoza - jak nie brzoza.
Pierwszy (bardzo skrupulatny!), sporządzony przez Antoniego Wróblewskiego opis odmiany brzmiał:
„Drzewo o korze na pniu brunatno-wiśniowej, jak u B. lutea; pędy młode owłosione, później nagie; liście na długopędach sercowate, wybitnie wydłużone, 10-14 cm długie 6-8 cm szerokie, o 10-12 parach nerwów, brzegiem klapowane i nierówno ząbkowane, wierzchem zupełnie nagie, spodem o owłosionych nerwach”
➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽➽
Autor Mariusz Olszaanowski
Roślina kupiona w szkółce P. Olszanowskich.
7. Prunus cerasifera 'Złoty Obłok'
Nieduże drzewo o owalnej koronie, dorastające do 7-8 m wysokości i średnicy do 4 m. Pędy dość sztywne, wyprostowane, o nieznacznie przewieszających się wierzchołkach, młode o zielonym zabarwieniu. Wzrost dość szybki.
Liście duże, eliptyczne lub odwrotnie jajowate, długości 3-7 i szerokości 2-5 cm. Brzeg karbowano-piłkowany. Blaszka liściowa najmłodszych liści pomarańczowobrązowa, później intensywnie cytrynowożółta. Zabarwienie utrzymuje się około miesiąca, później liście zielenieją i w drugiej połowie czerwca nie różnią się od gatunku. Na silnym słońcu liście są nieco przypalane. Kwiaty 5-płatkowe, średnicy do 2 cm, białe. Kwitnie obficie przed rozwojem liści, około połowy kwietnia. Owoce żółte, smaczne, dojrzewają we wrześniu.
Najlepiej rośnie w luźnym, ale żyznym, umiarkowanie wilgotnym podłożu, o odczynie od lekko kwaśnego do nieznacznie zasadowego. Wytrzymała na suszę.
Wymaga stanowiska słonecznego, gdyż wtedy liście są lepiej wybarwione, ale może też rosnąć w półcieniu.
Odmiana znaleziona wśród siewek śliwy wiśniowej przez Krzysztofa Krupę w jego szkółkach około 1992 roku.
Roślina kupiona w szkółce P. Olszanowskich.
8. Quercus rubra 'Roman Salamon'
Zdjęcie Ewa Huet. Zrobione w Wojsławicach w 2016 roku na wystawie "Polskie odmiany drzew i krzewów".
Roślina kupiona w szkółce P. Olszanowskich.
9. Juniperus horizontalis 'Salamander' PBR – jałowiec płożący 'Salamander' PBR
Odmiana wyselekcjonowana przez Michała Kałuzińskiego w szkółce Dendrofarma w roku 2003 z Juniperus horizontalis Blue Chip. Jest to krzew o niskim, płożącym pokroju i powolnym wzroście. Po 10 latach uprawy osiąga 0,2 m wysokości i około 1,0 m średnicy. Pędy ścielą się po ziemi, a ich boczne rozgałęzienia lekko unoszą się ku górze. Drobne, słabo odstające igiełki gęsto okalają pędy. Krzew tworzy niską, gęstą poduchę - srebrzysto-niebieską z nakrapianymi żółtymi plamami. Preferuje stanowiska słoneczne. Jest w pełni mrozoodporny. Polecany jest do ogrodów skalnych, na skarpy, murki i do kompozycji w pojemnikach.
Zdjęcie jest wl. P. Kałuzińskiego.
Roślinę kupiłam na targach "Gardenia" w Poznaniu 4 marca 2017 roku za 25 zł.
10. Berberis thunbergii 'Orange Ice', berberys Thunberga 'Orange Ice'
Karłowy krzew liściasty o zwartym, kolumnowy pokroju i wolnym tempie wzrostu. Po 6 latach uprawy dorasta do 60-70 cm wysokości. Pędy są proste, wzniesione, liście owalne, pomarańczowo-miedziane, jesienią przebarwiają się w intensywnych odcieniach czerwieni i pomarańczu. Żółte, drobne kwiaty pojawiają się na wiosnę wraz z rozwijającymi się liśćmi. Czerwone, drobne jagody dojrzewają we wrześniu. Krzew tolerancyjny w stosunku do podłoża, dobrze rośnie na przeciętnych, przepuszczalnych glebach ogrodowych na stanowiskach słonecznych. Odmiana odporna na mróz, strefa 5b, polecana do małych ogrodów, na rabaty, do sadzenia w pojemnikach ustawianych na balkonach i tarasach oraz do tworzenia barwnych kompozycji z innymi krzewami i bylinami o ciemnym ulistnieniu.
Hodowca: Janusz Szewczyk. Odmiana wprowadzenie na rynek przez: ERGON, Eindhoven, Holandia w 2015 r.
Hodowca: Janusz Szewczyk. Odmiana wprowadzenie na rynek przez: ERGON, Eindhoven, Holandia w 2015 r.
Roślinę kupiłam na targach "Gardenia" w Poznaniu 4 marca 2017 roku za 28 zł.
11. Aesculus hippocastanum 'Franek' – kasztanowiec pospolity 'Franek'
Jest to amatorska odmiana kasztanowca o pięknych, nieregularnie żółto upstrzonych liściach. Rośnie wolniej niż gatunek. Odmiana ma tendencję do wyradzania się, dlatego należy regularnie usuwać pędy o zielonych liściach. Została znaleziona na terenie Szkółki Szmitów przez pracownika – pana Franciszka Pniewskiego, na początku obecnego wieku.Odmiana o atrakcyjnych liściach, powstała jako mutacja na jednej z siewek kasztanowca białego. Drzewa mają kształt korony jak u gatunku. Liście charakteryzują się żółto kremowym przebarwieniem blaszki liściowej. Przebarwienia są nieregularne, czasem niewielkie, bardziej dekoracyjne w okresie wiosennego wzrostu. Dekoracyjność liści jest najlepsza u młodych okazów. Odmiana niebyt stała, wymaga systematycznego usuwania pędów rewersyjnych. Drzewa odmiany ‘Franek’ polecane są do większych ogrodów, kolekcji dendrologicznych, oraz jako ciekawe uzupełnienie parków i ogrodów dydaktycznych. Pierwsza publikacja: Bronisław Szmit 2009 katalog szkółki J.B. Szmit; odkrywca, hodowca (selekcjoner): Bronisław Szmit Polska; wprowadzenie do handlu: Szkółka J.B. Szmit 2009.
 |
| Zdjęcie jest własnością P. Szmit |
Roślina kupiona w Ogrodzie Rozmaitości pod Dębem u Pana Dariusza Burdana.
12. Tilia cordata" Bieruń"- lipa drobnolistna "Bieruń"
Roślina o cytrynowo żółtych liściach i typowym dla gatunku pokroju.
Znaleziona w miejscowości Bieruń, charakteryzuje się cytrynowo wybarwionymi liśćmi, które zachowują swój kolor przez cały okres wegetacji. Dodatkową zaletą jest to, że odmiana ta nie jest przypalana przez słońce. Piękna i godna szerszego rozpowszechnienia. Doskonała jako soliter lub w nasadzeniach grupowych.
Roślina kupiona w Ogrodzie Rozmaitości pod Dębem u Pana Dariusza Burdana.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz